Als u een rijbewijskeuring moet ondergaan, kan dat best spannend zijn. Want wat kunt u eigenlijk verwachten? Dat vroegen wij aan keuringsarts Rosa Poppen (26). Zij legt stap voor stap uit hoe een keuring verloopt.
De rijbewijskeuring begint doorgaans met een kort gesprekje. Soms wordt gedacht dat daarin de hele medische voorgeschiedenis van de cliënt wordt besproken. Dat kan Rosa meteen ontkrachten. “In principe vraag ik niet wat iemand op medisch gebied allemaal heeft meegemaakt. Wel kijk ik altijd naar het medicatieoverzicht dat de cliënt meeneemt. Als ik daarop wat opvallende dingen zie, vraag ik daarnaar. Bijvoorbeeld als iemand bloedverdunners gebruikt. Maar zo’n voorbespreking duurt meestal niet lang en is zeker niets om zenuwachtig voor te zijn.”
Er wordt ook altijd een bloeddrukmeting gedaan. Rosa noteert de waarden en laat ook meteen aan de cliënt weten of de bloeddruk in orde is. “Als de waarden goed zijn, zeg ik altijd meteen dat het er netjes uitziet. Als de bloeddruk wel aan de hoge kant is, geef ik dat ook aan. Vaak geef ik dan ook meteen wat advies over wat iemand hier zelf mee kan doen. Soms adviseer ik ook om even langs de huisarts te gaan om de bloeddruk daar verder te laten onderzoeken. De huisarts kan dan eventueel medicijnen voorschrijven of andere adviezen meegeven.”
Een ander vast onderdeel van een rijbewijskeuring is een ogentest. “Dat doen we aan de hand van een kaart aan de muur met daarop een aantal rondjes met een opening erin. De cliënt gaat op vijf meter afstand van deze kaart staan en dekt één oog af. Vervolgens moet hij/zij bij verschillende rondjes aangeven waar de opening zit. Daarna is het andere oog aan de beurt. Ook uit deze test komt een waarde en deze noteer ik in het keuringsverslag.”
Als u een rijbewijskeuring moet ondergaan, moet u een potje urine meenemen. Deze controleert Rosa op glucose. “Ik steek dan een papieren stick met kleurtjes erop in de urine. Als die verkleurt, betekent dat dat er suiker in de urine zit. Dit kan verschillende oorzaken hebben, maar het komt vaak voor bij diabetespatiënten.” Meestal komt deze uitslag niet als een verrassing. “Als uit de test blijkt dat er suiker in de urine zit, heeft diegene eigenlijk altijd al de diagnose diabetes. Het is me nog nooit gebeurd dat iemand diabetes bleek te hebben en dat zelf niet wist.”
Tot slot onderzoekt Rosa de algemene lichamelijke gezondheid van de cliënt. “Ik kijk dan naar de motoriek; beweegt iemand zonder problemen of zijn er beperkingen in het bewegen? Vaak vraag ik ook even of de cliënt de nek goed kan draaien. Op basis van die indicatoren kan ik vaak al snel zien of alles in orde is. Als ik wel twijfels heb over de beweeglijkheid, kunnen wat korte testjes uitsluitsel geven.”
